Seperti Usmar Ismail, Djajakusuma dipengaruhi oleh realisme. Walau bagaimanapun, sementara Ismail lebih suka memberi tumpuan kepada tema peringkat kebangsaan, Djajakusuma telah lebih tertarik dengan mudah, jalan cerita tempatan yang relevan dengan mesej pendidikan.[32] Realisme ini dibawa ke dalam karya Djajakusuma dalam wayang. Tetapan, secara tradisinya dikeluarkan, justeru, mewujudkan set tiga dimensi, termasuk perwakilan pokok, batu, dan air.[75] Menurut Soemardjono, yang sering menyunting filem Djajakusuma, pengarah yang menikmati bereksperimen dengan teknik-teknik baru untuk lebih menyampaikan niatnya.[32]

Djajakusuma kerap memasukkan seni tradisional dalam filemya,[22] dan dua daripadanya (Lahirnja Gatotkatja dan Bimo Kroda) adalah berdasarkan cerita wayang tradisional dan menggunakan pakaian dan tempo wayang diilhamkan.[76] Tumpuan kepada aspek budaya tradisional jatuh daripada arus perdana selepas tahun 1965, telah digantikan dengan filem-filem tentang kehidupan bandar.[77] Penerbitan teater Djajakusuma ini bereksperimen dengan teknik penceritaan baru, menyesuaikan gaya tradisional untuk dunia moden.[75] Sewaktu pensyarah mengajar penulisan skrin dan sejarah teater, Djajakusuma tertumpu kepada seni Indonesia. Beliau berhujah bahawa rakyat Indonesia perlu bergantung kepada budaya tempatan, tidak terus melihat ke arah Barat.[14] Di kawasan-kawasan lain beliau kebanyakannya tidak terlibat dalam politik.[78]

Ahli sosiologi Indonesia Umar Kayam, yang telah disampaikan kepada Dewan Kesenian Jakarta dengan Djajakusuma, menyifatkan pengarah sebagai sangat berdisiplin. Biran menyifatkan beliau sebagai mempunyai sabar berapi-api yang boleh mencetuskan tiba-tiba, tetapi cepat untuk menenangkan apabila picu telah dikeluarkan; sentimen ini telah disuarakan oleh beberapa orang yang pernah bekerja dengan Djajakusuma.[66] Liputan dalam majalah filem Djaja menyifatkan beliau sebagai rajin dan amat berdedikasi untuk kraf beliau, ke pusat pemimpin yang ditaati selain hubungan romantis.[79]